نئاندرتال ها در سمنان هم بوده اند؟
به گزارش لذت سفر در نتیجه‌ی بررسی روشمندِ باستان شناختی در منطقه‌ی ایوانکی در غرب استان سمنان، چشم اندازهای وسیعی از دوران پارینه سنگی و تعداد قابل توجهی دست ساخته های سنگی نئاندرتال کشف شد.
به گزارش لذت سفر به نقل از ایسنا، سیدمیلاد هاشمی، عضو هیات علمی گروه دیرینه شناسی دانشگاه تربیت مدرس درباره این یافته توضیح داد: این بررسی در منطقه ای به وسعت حدود ۸۹۰ کیلومتر مربع با اهدافی چون مشخص کردن الگوهای پراکنش محوطه های پارینه سنگیِ احتمالی و بررسی سنن ابزارسازیِ کهن در منطقه‌ی غرب استان سمنان در شمال دشت کویر مرکزی انجام شد.
سرپرست این هیأت دیرینه شناسی اضافه کرد: در این پروژه محوطه هایی از غرب و جنوب غرب در چنداب، سنگاب، حسین آباد کورس، شورقاضی و یوسف آباد تا شرق و شمال شرق در نزدیکی شهر جدید ایوانکِی و جنوب روستای بولان و کُرَک پیدا شد. از این محوطه ها که هر کدام ابعاد چند کیلومتری دارند، تعداد قابل توجهی دست ساخته های سنگی کشف شد که تنها بخشی از آنها به منظور مطالعات آزمایشگاهی، نمونه برداری شدند.
او با بیان اینکه تمام این محوطه ها روی مخروط افکنه های کهنی قرار گرفته اند که برای چندین هزار سال با رسوبات مختلف آبی و بادی پوشانده شده بودند، اظهار داشت: فرآیندهای فرسایشی سبب شده که پوشش رسوبات ریزدانه به مرور کنار رفته و قطعات سنگ ریز و درشتِ باردیگر آشکار شوند.
هاشمی ضمن اشاره به اینکه چنین سطوحی را در بیابان ها، سنگ فرش بیابانی می نامند، اضافه کرد: به علت اینکه این سطوح باستانی احتمالاً هزاران سال است که باردیگر آشکار شده اند، سطح تمام قطعه سنگ ها، چه ابزارهای سنگی و چه سنگ های طبیعی، به تدریج هوازده شده و پوششی قهوه ای سوخته تا سیاه روی آنها تشکیل شده است که به آن "جلای بیابانی" می گویند.
او افزود: بررسی های مقدماتی از آن حکایت می کند که این چشم اندازها دست کم به دو دوره‌ی پارینه سنگی میانی و جدید تعلق دارند و مطالعات مقدماتی نشان داد که بخش عمده ای از دست ساخته های سنگی را تراشه های با ابعاد نسبتاً بزرگ و قابل ملاحظه تشکیل می دهد، تراشه هایی که به کمک ضربه با چکش سخت از روی سنگ مادرهای تراشه جدا شده اند.
این دیرینه شناس اظهار داشت: علاوه بر تراشه های ساده، انواع ابزارهای روتوش دار از نوع سنت پارینه سنگی میانی و شواهد بهره گیری از تکنیک "لوآلوآ" هم در بین مجموعه ابزارها به چشم می خورد.
او اضافه کرد: بهره گیری از این تکنیک در عرض های جغرافیایی مشابه با منطقه‌ی ایوانکی (عرض جغرافیایی منطقه: ۳۵ درجه‌ی شمالی) معمولا به نئاندرتال ها منتسب می شود، ازاین رو، علاوه بر انسان خردمند، میتوان ردپای انسان نئاندرتال را هم در منطقه جست وجو کرد.
به گزارش پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، سرپرست این هیأت دیرینه شناسی ضمن اشاره به اینکه مجموعه دست ساخته های گروه دوم که به دوران پارینه سنگی جدید منتسب هستند، شامل سنگ مادرهای تیغه و ریزتیغه‌ی حجمی (منشوری) و برداشته های تیغه و ریزتیغه‌ی ساده هستند، اضافه کرد: برخی تیغه ها لبه های همگرا یا پیکانی شکل دارند و برخی دیگر هم به کمک روتوش به سرپیکان تبدیل گشته اند.
هاشمی همینطور اظهار داشت: درصد سرپیکان ها، چه روی تراشه و چه روی تیغه ها نسبتاً بالاست و تعداد قابل توجهی از آنها شواهدی از قرارگیری در دسته های چوبی را نشان می دهند که شاید اشاره ای به اهمیت شکار در چشم انداز پارینه سنگی منطقه‌ی ایوانکی باشد.
انسان های نئاندرتال همچون انسان های اولین بودند که در ایران هم زندگی می کردند و بیشتر در نزدیکی رودخانه ها حضور داشتند و تا کنون شواهدی از وجود آنها در مناطقی از ایران همچون مازندران و غرب پیدا شده است.
منبع: enjoytrip.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب