وضعیت صنایع دستی در یك سال كرونا
چرا بجای كار، شوآف می كنید؟
یک کارشناس صنایع دستی با اعلان اینکه در حوزه صنایع دستی تاکید، بیشتر بر شوآف است تا انجام کار، اشاره کرد: یکی از اشکالات اصلی این است که توجه نداشتیم در روزگار کرونا حاملان زنده هنرهای سنتی را از دست می دهیم.
حجت اله مرادخانی، پژوهشگر صنایع خلاق و مدرس دانشگاه در گفت و گو با ایسنا درباره وضعیت صنایع دستی در یک سال کرونا، با تاکید بر اینکه صنایع دستی یک ظرفیت فرهنگی و اجتماعی است، اظهار نمود: این ظرفیت می توانست و می تواند در روزهای کرونا به توانمندی اجتماعی به ویژه در نواحی روستایی، کمک نماید. ظرفیتی که خیلی از کشورها در مواقع مواجهه با بحران با تاکید بر تولیدات بومی، به آن توجه می کنند؛ اما متاسفانه این ظرفیت ارزشمند، در کشور ما هیچ گاه جدی گرفته نشد و اصلا در اولویت قرار نگرفت.
او افزود: در شرایطی که خیلی از مشاغل در روزگار کرونا گرفتار مشکل شدند، صنایع دستی این امکان را داشت که بتواند علاوه بر نشان دادن ظرفیت های خود، فرصتی برای کشور نیز ایجاد کند؛ هم فشارها را تعدیل کند و هم معیشت خیلی از خانواده ها را تقویت کند. اما به دلیلهای مختلفی ما از این توانمندی بهره ای نبردیم و اساس این توانمندی ها به امان خدا رها شده اند.
چرا نمایشگاه فروش مجازی صنایع دستی نداشتیم؟
این کارشناس صنایع دستی اشاره کرد: در سال ۹۹ عملا اتفاقی ایجابی برای حل مشکلات صنایع دستی رخ نداد؛ این درحالی است که از همان ابتدا خیلی از رسانه ها و کارشناسانِ این حوزه بر راه اندازی یک پورتال یا سایت تاکید داشتند که تدوین آن اصلا کار دشواری نبود؛ تا اینکه در زمستان از یک نمایشگاه مجازی رونمایی گردید که پس از آن به امان خدا رها گردید و کسی خبر ندارد که چه اتفاقی برایش افتاد.
مرادخانی اضافه کرد: بطور کلی بنظر می رسد که متولیان امر در وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی بجای مواجهه واقع بینانه با چالش ها و کوشش برای حل مشکلات، عمده زمان خودرا به برگزاری جلسات و رویدادهایی که به صورتی از سر باز کردن انتقادات است، سپری می کنند.
قانونی که ۳ سال است خاک می خورد
وی در ادامه با طرح این پرسش که چرا معاونت صنایع دستی برای تدوین بخشنامه های اجرائی برای پشتیبانی از هنرمندان، استادکاران و فعالان حوزه صنایع دستی اقدامی نکرده است، اظهار داشت: بیش از سه سال از ابلاغ این قانون می گذرد و این در حالیست که در این قانون خیلی از مسائل قانونی و مباحثی همچون ترویج و فرهنگ سازی، بیمه، صندوق پشتیبانی از هنرمندان و پیشکسوتان و برگزاری نمایشگاه ها مورد توجه قرار گرفته است. در ماده ۱۵ این قانون به صراحت آمده است که وزارت میراث فرهنگی و وزارت صنعت، معدن و تجارت مکلف هستند ظرف مدت شش ماه، بخشنامه اجرائی این قانون را بنویسند. در این میان آیا از انجام ندادن این کار می توان بعنوان تخلف یاد کرد؟
مرداخانی اشاره کرد: در این فرصت یک ساله حداقل می توانستند به این موارد قانونی توجه نمایند. این قانون سه سال است خاک می خورد و این درحالی است که در صورت تصویب آن، فعالان حوزه صنایع دستی می توانستند از این امکانات حقوقی استفاده کنند و حتی این قانون در مواردی برای خود دستگاه های اجرائی نیز راه گشا است.
شوآف بجای کار
این کارشناس صنایع دستی تصریح کرد: با وجود رویکردهای حمایتی که در سال ۹۹ شاهد آن بودیم، متاسفانه به سبب پیگیری نکردن دقیق بخش دولتی، صنایع دستی از حمایت در سطح کلان محروم شد. در اردیبهشت ماه، ستاد فرماندهی اقتصاد مقاوتی لیستی از بیش از ۷۰ پروژه در سطح ملی را منتشر نمود که در اولویت اعتبار قرار گرفتند اما در هیچ کدام از این پروژه های ملی، صنایع دستی سهم و نقشی نداشت. غیر از این است که رایزنی در این راستا انجام نشد؟ این جریان فرصت مهمی برای صنایع دستی بود که از دست رفت.
او با اعلان اینکه در حوزه صنایع دستی تاکید بیشتر بر شوآف است تا انجام کار، اضافه کرد: اصرار زیاد و بیهوده ای که در مردادماه برای برگزاری نمایشگاه در وضعیت قرمز تهران داشتند همچون این موارد است که اگر فشار رسانه ای نبود ممکن بود اتفاق تلخ دیگری در پیش باشد. یکی از اشکالات ما این است که در طول این مدت توجه نداشتیم در روزگار کرونا حاملان زنده هنرهای سنتی را از دست می دهیم؛ یک بافنده گلیم پس از ۱۰ سال تلاش، متبحر می شود و این هنرمندان به آسانی رها می شود و به سراغ مشاغل دیگر می روند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب